September me

Een tijdlang kon ze dat namelijk niet meer, door een complexe verkramping die haar strottenhoofd in een zodanige houdgreep hield dat zelfs Happy Birthday voor haar beste vrienden er niet meer uitkwam. Hoe kon zoiets gebeuren?

Met die vraag graaft Nora zich een weg in de rondte, via de verstikkende druk van ‘s werelds grootste podia, tot de innerlijke druk die ze als venijnige angel uit haar systeem moest trekken om haar keelspieren weer tot ontspanning te manen. Ze legt bloot hoe haar lichaam verdere deelname aan een wereld van superlatieven, topprestaties en glansrijke successen saboteerde. Hoe zij nooit helemaal paste in de mal die de muziekindustrie, al of niet bewust, klaar heeft liggen voor grote talenten. Hoe zij langzaam maar zeker het plezier verloor waarmee het zingen ooit begon, en hoe dat plezier plaatsmaakte voor een duistere binnenwereld vol priemende ogen en scherpe oordelen.

In de oorverdovende afwezigheid van haar instrument, zoekt Nora naarstig naar een verklaring hoe iets dat wordt geboren uit zóveel plezier, kan verworden tot een bron van zóveel strengheid.

Ook al is dit een voorstelling zonder livemuziek; Nora koos er bewust voor om haar verhaal juist te vertellen in de zalen waar zij zo vaak gezongen heeft. Om ook met het publiek te kunnen delen hoe wrang het voelt om deze zalen niet met melodieën te kunnen vullen. En omdat het voor haar als de veiligste plek voelt om haar uiterst persoonlijke verhaal met haar publiek te kunnen delen.

De Sprong is een uitnodiging om Nora bij te staan in een intieme openbaring van dat wat we stilletjes allemaal wel weten: niets is wat het lijkt.