31.05.18
Ieder jaar geeft Ragazze Quartet het festival September Me een thema mee. In 2018 is dat (on)sterfelijkheid. Zoals we het leven vieren, eren we ook de dood en het hiernamaals. Overal ter wereld worden er manieren gezocht en gevonden om met grote wonderen als leven en dood om te gaan.
De Mexicanen doen dat bijvoorbeeld op de Día de los Muertos, als zij met een feestelijke maaltijd waarbij een plaats aan tafel voor gestorven familieleden is gereserveerd, met behulp van muziek en dans, de sterfelijkheid vieren. De Ghanezen bouwen grafkisten die een feest zijn voor het oog. Zangeres Andrea van Beek verbindt zich met haar overleden zoon door zijn stemgeluid te verwerken in muziek, een ingetogen eerbetoon.
Er zijn ontelbaar veel muziekstukken geschreven die stilstaan bij de menselijke eindigheid, maar ook juist de oneindigheid van het onzichtbare, onaanraakbare plachten te bezingen. Zo schreef Franz Schubert zijn meest indringende liedcyclus ‘Die Winterreise‘ over een man die na een afwijzing in de liefde op reis gaat en uiteindelijk in de Leiermann, de speelman met de draailier, de verpersoonlijking van de dood tegenkomt. In ons festival gezongen door niemand minder dan de Nederlandse bariton Martijn Cornet in een speciale bewerking voor zang en strijkkwartet.
De monniken in de eerste eeuwen na de donkere middeleeuwen, verklankten hun devotie met de ontwikkeling van de Gregoriaanse zang, op September Me gezongen door het prachtige vocale ensemble Wishful Singing – mét een workshop gregoriaans zingen voor zowel de leek als de fervente amateur-zanger vooraf. Morton Feldman schreef het langste strijkkwartet ooit, vijf uur aan etherische klanken die wij samen met videocollectief het Blauwe Uur verbinden met de beeltenis van de onsterfelijke kwal Turritopsis Nutricula, waarvan bezoekers mogen genieten op riante bedden terwijl zij met ons de nacht doorhalen.
Rebecca Wise – Ragazze Quartet