September me

In België is al decennia sprake van oplopende spanning tussen de twee grootste taalgroepen. Anno nu gelooft 56% van de Belgen dat het in de toekomst niet mogelijk is het ooit eengemaakte land bij elkaar te houden. Een kwart van de Belgen is zelfs al voor splitsing. Volgens onze Vlaams-Marokkaanse scenarioschrijfster en juriste Rachida Lamrabet zouden de Belgische verkiezingen in 2024 zich wel eens volledig rondom deze scheuring kunnen gaan afspelen.

Via Berlin neemt je met Acts of Citizenship mee de toekomst in. Stel je voor dat een meerderheid van Vlamingen er bij de volgende verkiezingen voor kiest om via een referendum zich af te splitsen van Wallonië en een nieuwe staat te stichten, een onafhankelijk Vlaanderen. En stel je dan voor dat een steeds groter wordende groep niet-etnische Vlamingen zich verzamelt aan onze landsgrens, omdat zij bang zijn dat er door nieuwe regelgeving snel geen plek meer zal zijn voor hen in deze nieuwe staat.

Er is veel discussie over ons vluchtelingenbeleid en met de dag wordt het vraagstuk prangender en de crisis groter. Waarom mag de één wel naar binnen en de ander niet? Goedbedoelde daden kunnen een effect hebben dat totaal niet voorzien was. Maar moet je dan passief aan de zijlijn blijven staan en wachten op beslissingen van hogerhand? Wanneer moet je het heft in eigen hand nemen?